عامه پسند

کاربردهای نظامی فناوری نانو از منظر حقوق بین الملل بشردوستانه

دکتر عباس تدینی

دکترای حقوق بین الملل و استادیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه شیراز

سید مصطفی کازرونی

کارشناس ارشد حقوق بین الملل و مدرس دانشگاه 

نانو فناوري نظامي يكي از انواع حضور فناوري هاي نو در فضاي مخاصمات مسلحانه تلقي مي گردند.اگرچه فلسفه اوليه توسعه نانو فناوري در صنايع نظامي براي استفاده در نبردهای شهري تنظيم شده بود اما با تاثير فزآينده آن بر تمامي جنبه هاي علوم و صنايع نظامي هم اينك شاهد بكارگيري آن در تمامي انواع مخاصمات مسلحانه هستيم.بدون شك اين توسعه كاربرد نانو تكنولوژي نظامي در ساليان گذشته منجر به تلفات عمده به غيرنظاميان و اهداف غير نظامي را فراهم گردانده است به گونه اي كه رعايت قواعد بين المللي بشردوستانه را اجتناب ناپذير مي نمايد.با اين حال چالش ها  و خلاء هاي عمده اي چون اين كه چگونه مي توان اصول مسلم حقوق بين الملل بشردوستانه را با استفاده از نانوفناوري نظامي در صحنه مخاصماتي تطبيق داد؟ يا اينكه  آيا قواعدي در حقوق بين الملل هم اكنون براي محدود كردن كاربرد نانوفناوري نظامي وجود دارد؟ذهن مخاطبين را به خود جلب نموده است.نتيجه تحقيق حاضر بدين صورت است كه اگرچه هم اينك يك معاهده خاص بين المللي در زمينه كاربرد نانوفناوري نظامي در عرصه مخاصماتي وجود ندارد ولي از يك سو مي توان با توسعه اصول حقوق بين الملل بشردوستانه چون اصل عدم تفكيك ميان رزمندگان و غير رزمندگان و اصول منع آسيب غيرضروري  و منع آسيب به محيط زيست و از سوي ديگر با اتكاء به محدود سازي ارادي،كنترل پيشگيرانه و حقوق نرم به تنظيم كاربرد نانو تكنولوژي نظامي در فضاي مخاصماتي و به تبع آن احترام بيشتر دولت ها به اصول حقوق بين الملل بشردوستانه در فضاي مخاصماتي پرداخت.

كليد واژگان:نانوفناوري نظامي،حقوق بين الملل بشردوستانه،اصل منع آسيب غيرضروري،اصل منع آسيب به محيط زيست،اصل تفكيك.

لینک ارجاع به متن اصلی مقاله: http://www.cilamag.ir/article_20727.html