گاه نوشت های پرتكرار

سه حرف روشن روزها بارانی به عمق پاییز

عشق نیست

جو نگرفتن است

و لعنت به آنكه میگوید این سه حرف نیست

غروب تاریک 

شایدم تاریكی های غروب

میگذریم از پرتوهای شیوای طلوع

تو باشی یا نباشی هر روز خورشید 

به عشق مغرب به اوج می شتابد

هوایی شدم

شاید خریدمش

یكی از آرزوهام داره میشه هدف

ما چنان می گذریم از بلندی های خاک آلود این جهان

كه گویی عطری خاموش جهان را بیهوده به سویی 

می برد كه كتاب های سرخ دزدی در آن آتش به بادی

می رود كه تو را به كام خیال می كشاند

آخرین قدم های خاموش ما بر خاک این دنیا

جوری رقم میخورد كه وحشتی تاریک همه جا فرا میگیرد

ابرها اگر می توانستند

از عمق آسمان پایین می آمدند

و در كنج كافه قدیمی روی صندلی های كهنه لهستانی

چند صفحه ای هیتلر می خواندند و اشک می ریختند

شاید عبوری شود بر خیالات روان بنفش ما

میان اقیانوس ها نوری است از ورای آب های مواج

خروش طلوعی سرخ و نسیمی شیدا

شكست آن عبور ناپیدا 

فریفت غروب دل را

یادته نگاه خسته نا پیدایت را

یادته سرخی چشم های بی تابم را