اشعار آیدین قلی نژاد بداغ

این باد این سرما اگر روزی امان می داد/
از خانه ام می رفت دیگر لشگرِ چنگیز

تا کی تو مانع می شوی ای باد رحمی کن/
تا بگذرد از دره ها آن مرد با شبدیز

شاید نویدِ تازه ای شاید که پیغامی/
بر ما رساند از بهاری مانده در جالیز

افسوس می مانیم و می خندیم و می گرییم/
با نغمه های باربد در خانه ی پرویز

یا آخرِ این قصه در این عصرِ یخبندان/
بیدار تر خواهیم شد مانند هر شبخیز

آنوقت میبارد به دل غم های آدم ها/
از سینه می روید صداهای شگفت انگیر
.

.

.

تا کی تماشاگر شدن تا کی به غم ماندن/
کاری بکن کاری بکن با بوسه ای ناچیز

آیدین قلی نژاد بداغ

تو پانته آیش هستی و او کورش ات هرگز
چون می دهد با رفتنت اخطار اما تو

داری به راهی می روی تا آبراداتاس
باشد کنارت،می کند ادبار اما تو

باشد برو شیرین که این رفتن تو را خوب ست
چون می کند آخر تورا احرار اما تو

داری به راهی می روی که سخت پر پیچ است
خسرو نجات ات می دهد هربار اما تو...

دارد صدایت می کند حوایِ بی آدم
پس می کند آن عشق را اظهار اما تو

آخر به پایان می رسد این راهِ پر پیچ ات
شیرینِ خسرو می شود بسیار،اما تو...

آیدین قلی نژاد بداغ

رود روانِ کوه ها سد شده مانه اش بدان
خش خشِ برگ زیرِ پا ایندفعه شاعرانه نیست

چشمه هوس نمی کند تا که بجوشد از زمین
برگِ صنوبران شده زردو...نه عاشقانه نیست

باز کلاغ پر شده،باز میانِ خانه ات
جنگلِ سردِ خشک ِ تو در پیِ یک ترانه نیست

رفته شکار گرگِ شب ،بلبلِ خسته ام نمان
طاقتِ داغ تازه ای در دلِ این زمانه نیست

ماندن ِ تو کنارِ من در شبِ تیره در قفس
این همه مهربانِ من این همه عادلانه نیست

آیدین قلی نژاد بداغ

و باد آمدو ایوانِ خانه پر شد از
هوایِ تازه ی شعری که سخت دلگیر است

و قار قار کلاغان احاطه کرده است
هنوز مزرعه ای را که صاحبش پیر است

و چشم های من و چشم هایِ خسته ات
خیره شد به عقابی که در هوا شیر است

و می رود که به بالاترینِ نقطه ها...
عقاب ِخسته که از زنده ماندنش سیر است

 آیدین قلی نژاد بداغ

آن دو! گفتی که حسودندو نظر باز ولی*
تبل و سنتور بیاور که عیان باید رفت

آن که با یاد تو شیری به من از عشق تو داد
گفت (با نام تو از کوچه شان باید رفت

ماه ذی القعده شده پس غزلی تازه بخوان
چون که در خانه ی معشوقِ جوان باید رفت)

مرد اِی مرد به لطفت شب ام از نیمه گذشت
سویِ ِمهمانیِ تو مشک فشان باید رفت

فالِ حافظ منِ دیوانه گرفتم همه اش
(این چنین گفت که رفتی و چنان باید رفت

پس تطاول تو بکش از غمِ هجران زیرا
تا سرا پرده ی گل نعره زنان باید رفت)**

آیدین قلی نژاد بداغ

*صوفیان جمله حریفند و نظر باز ولی
زین میان حافظ دل سوخته بد نام افتاد
حافظ
**این تطاول که کشید از غم هجران بلبل
تا سراپرده ی گل نعره زنان خواهد شد
حافظ